Dłubiąc w nosie w Laosie

wyginam śmiało ciało

plażujące bydło nad Mekongiem(brakuje im tylko drinków z palemką)

Rozpoczął się nowy etap naszej podróży. Laos, Kambodża, Wietnam różnią się historycznym doświadczeniem od Tajlandii czy Malezji. Fortuna nigdy im nie sprzyjała, a los boleśnie obdarzał kolejnymi wojnami. Jeśli ktoś ma ochotę dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat, gorąco polecam reportaże włoskiego dziennikarza Terzani Tiziano , wydane w Polsce w książce pt.”W Azji”.

Laos zauroczył nas już na przejściu granicznym. Niech żyje nieśpieszna biurokracja! Od razu poczuliśmy się jak w domu. Kolejne dni tylko to potwierdziły. My, demoludy, zawsze znajdziemy wspólny język. Czuje się bratnią mentalność, ta nieporadność dosłownie wyłazi spod płytek chodnikowych (co trzecia uszkodzona,znacie to skądś?) Znajoma wydaję się skłonność do kombinowania i naciągania, no i ten nieodparty urok myślenia-jakoś to będzie... Laos ma słowiańską dusze.

Naszą przygodę z tym krajem zaczęliśmy od północy, górskiego, trudno dostępnego regionu. Granice przekroczyliśmy w Huay Xai i razem z masą młodych backpackersów wsiedliśmy na łódkę płynącą dwa dni do Luang Prabang. Na pokładzie biesiadna atmosfera, dużo piwa, gitara, pieśń na ustach i zapierające dech w piersiach widoki ( taaa, Mekong może tylko zachwycać). Łódź zatrzymuje się w małej wiosce na nocleg, tu postanowiliśmy odłączyć się od wesołej gromady i ruszyć dalej drogą lądową,odbijając nieco na północ. Biorąc pod uwagę,że w Laosie prawie nie ma dróg, szczególnie w północnym, podróż ubitymi drogami (tylko gdzieniegdzie asfalt) wijącymi się po stokach gór była arcyciekawa:) Podobnie jest tu z czasem, nad Mekongiem płynie zupełnie inaczej. Dlatego razem z miejscowymi wrzucamy na luz i rozkoszujemy się leniwie płynącą codziennością, wtapiając się dyskretnie w otoczenie. Z góry wybaczcie, jeśli trochę opuścimy się w uzupełnianiu bloga...